تماشای هر فیلم کوتاه نشانگر تداوم سینما است - مجله دور زمین

به گزارش ستاد خبری سی و هشتمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران، چهارمین نشست تخصصی شب های داستانی با اجرای آرمان خوانساریان و با حضور محمد داوودی و نوید پورمحمدرضا به عنوان منتقدان این نشست، برگزار گردید.

در این نشست آثار تابوت، گجو، آخرین لالایی، لئو، ماشروم، جان داد، زخم، آهو، تانک شب و ماتروشکا آنالیز شدند.

نوید پورمحمدرضا در ابتدای این نشست گفت: تماشای هر فیلم کوتاه نشانگر تداوم سینما است. تصور من این است که جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران ویترینی است که برترین آثار کوتاه از دریچه نگاه آن متبلور می شوند.

محمد داوودی گفت: من به تماشای همه آثار ننشسته ام لذا نمی توانم قضاوتی کلی داشته باشم. تماشای فیلم کوتاه مجذوب کننده است و تجربه و نگاه جدیدی را با خود به همراه دارد. امیدوارم کوشش های جدی و فکرهای اساسی در این خصوص صورت بگیرد.

پور محمدرضا درباره فیلم تابوت گفت: در بین ده فیلمی که به تماشایشان نشستم، این اثر بیشتر از دیگر آثار توجه من را به خود جلب کرد. این فیلم قدر نما و پلان را می داند. در فیلم کوتاه فرصت کمی وجود دارد و در امکان های بیانی فیلمساز باید صرفه جویانه تر عمل کند.

محمد داوودی گفت: این فیلم برای من هم مجذوب کننده بود و لحظات متفاوت و بامزه ای داشت اما برخی از پلان ها به اصطلاح درنیامده بود. باید بگویم که بن بست در این اثر ایجاد نمی گردد و سوالات بسیاری در فکر مخاطب شکل می گیرد درنتیجه چنین مقوله ای باعث می گردد که مخاطب از اثر دور بایستد.

خوانساریان گفت: این فیلم مسئله اش را معین می نماید و می فهماند که مخاطب باید در فیلم در پی چه باشد اما در پاسخ دادن به این سوال ها در می ماند.

داوودی درباره فیلم ماشروم گفت: ایده اولیه این قصه مجذوب کننده است. اما درباره شیوه روایت درمی ماند. این فیلم من را یاد اثر خانه پدری کیانوش عیاری می اندازد.

کارگردان این اثر که در سالن حضور داشت گفت: من در آمریکا به تحصیل سینما مشغول بودم. فیلمساز فیلمش را می سازد و حرفش را با فیلم و اثرش می زند. ما اغلب شاهد فیلم هایی هستیم که زن ها به وسیله مردها مورد ظلم قرار می گیرند، می خواستم بگویم که همواره هم این گونه نیست.

سپس نوبت به فیلم گجو رسید که پورمحمدرضا درباره اش گفت: به نظر من این فیلم زمان زیادی را از دست می دهد اما چیز زیادی به دست نمی آورد. کنش ها و برداشت ها در این فیلم کاملا قابل پیش بینی هستند و من نمی فهمم که مسئله اصلی این فیلم چیست. در این اثر برای چیزی وقت گذاشته شده است که احتیاجی به آن نبود.

محمد داوودی در این خصوص گفت: این فیلم به نظر من احتیاج به یک تدوین اساسی دارد چون اصلا سوالی را در فکر مخاطب برنمی انگیزد که اصلا ما در پی چه می گردیم. فیلم، خیال می نماید که در حال تعریف مسئله است اما هیچ احساسی در آن خلق نمی گردد. اما بازی مریم مقدم در این فیلم مجذوب کننده بود.

پورمحمدرضا درباره فیلم آخرین لالائی در تهران گفت: به نظر من روی این فیلم خیلی کار شده و پیدا است که راجع به هر لحظه آن برنامه ریزی شده است. من ایده روایی این اثر را دوست دارم. توجیه روایی این فیلم هوشمندانه و همراه با رندی است. اما من فکر می کنم که این فیلم نامه بیش از این که کوتاه باشد باید فیلمنامه ای بلند باشد.

خوانساریان گفت: اما من فکر می کنم مسئله این فیلم زمان آن نیست. مشکل جایی است که دو شخصیت از دل ادبیات آمده اند و افتخار آن ها حرف زدن به زبان فرانسوی است. چنین مسئله ای اعتماد به نفس اثر را برایم پایین می آورد. میل به عجیب بودن و خاص بودن در این فیلم من را پس می زند.

داوودی گفت: در این فیلم میزانسن های درجه یکی را می بینیم. آغاز فیلم، آغازی درخشان دارد اما این فیلم خیلی از ما دور است. نوستالژی ها و فضاها گویی برای خود فیلمساز مجذوب کننده بوده و از آن ها استفاده نموده است.

سی وهشتمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران تا 2 آبان 1400 (19 تا 24 اکتبر 2021) در حال برگزاری است. این رویداد برای اولین بار در تاریخ سینمای ایران واجد شرایط تایید آموزشگاه اسکار شناخته و معرفی شده است.