نینتندو سوییچ؛ پدیده ای بی رقیب بین کنسول ها (مرور نسل هشتم) - مجله دور زمین

• پلی استیشن 4: بازگشت قدرتمند سونی
• ایکس باکس وان: همواره یک قدم عقب

کنسول Wii U با فروش بسیار ضعیفش تقریبا به کم فروش ترین کنسول تاریخ نینتندو تبدیل شد. البته اگر Virtual Boy را کنار بگذاریم. در واقع Wii U تنها اندکی از Virtual Boy بهتر عمل کرد که دستاورد خاصی محسوب نمی گردد. این نقطه تاریکی در کارنامه پیروز نینتندو محسوب می شد. پس از مشاهده Wii، فقط انتظار داشتیم که نینتندو باز هم در راستا پیروزیت قدم بردارد. برعکس کمپانی در برقراری ارتباط با نسل جدیدی از کاربران ناتوان بود و همین عامل شکست Wii U شد. عوامل متعددی در این شکست دخیل بودند و هنگامی که آن ها را کنار هم قرار می دهیم، این موضوع کاملا منطقی جلوه می کند. در قسمت سوم از مرور نسل هشتم، به بررسی Wii U و Nintendo Switch خواهیم پرداخت.

نینتندو وی یو؛ شکست تاریخی

هنگامی که نینتندو وی را در کنار وی یو قرار دهید، تفاوت خاصی را حس نخواهید کرد. وی یو که در رنگ های سفید و مشکی عرضه می شد، بر خلاف کنسولی نظیر گیم کیوب، چشم ها را به سمت خود جلب نمی کرد. همچنین سخت افزار قدیمی، تنها مشکل کنسول نبود. عنصر متمایز نماینده این دستگاه، کنترلری بود که از آن با نام گیم پد یاد می گردد. گیم پد میزبان صفحه لمسی 6.2 اینچی بود و کاربر قادر بود علاوه بر خروجی تلویزیون، از آن برای نمایش محتویات اضافی استفاده نماید. بازیکنان می توانستند با در دست داشتن این کنترلر، در خانه حرکت نمایند و همچنان به بازی با وی یو بپردازند؛ موضوعی که محدودیت هایی را هم ایجاد می کرد. کاربر برای انجام چنین کاری باید حتما در فاصله تعیینی از کنسول قرار می گرفت تا ارتباط به خوبی برقرار گردد.

در حقیقت، کنترلر وی یو با بهره گیری از صفحه لمسی و اتصال بی سیم مانند یک تبلت عمل می کرد. این موضوع در کنار نکات مثبتش، یکی از مسائل کنسول بود. نینتندو در کنسول وی، با معرفی و مانور ویژه بر کنترل های حرکتی، نوآوری خوبی را در صنعت بنا نهاد. با این حال وی یو، با اتخاذ فرایندی متفاوت، گویا سعی در رقابت با بازاری را داشت که پیش از این اشباع شده بود. بازار تبلت ها و موبایل های هوشمند مدام در حال ارتقا و به روزرسانی بود. نینتندو با انتخاب یک استراتژی میانه رو، نه سیستم سنتی را ادامه داد و نه برگ برنده خاصی برای رقابت با دستگاه های هوشمندی داشت که روز به روز بهتر می شدند.

انتخاب نام مناسب، یکی از مهم ترین بخش های تبلیغاتی یک محصول محسوب می گردد. در سال 2006 نینتندو کنسول وی را عرضه کرد. کنسولی با نامی نامتعارف که حقیقتش را بخواهید هنوز هم به درستی معنایش را نمی دانم. با گذر زمان، پیروزیت کنسول تداوم یافت و جامعه کاربری به این نام و برند نینتندو عادت کردند. اگر بخواهیم به نام گذاری های گذشته دقت کنیم، نینتندو 64 از گرافیکی 64 بیتی برخوردار بود و نام گذاری گیم کیوب هم به شکل ظاهری کنسول اشاره می کرد. سوییچ هم به جابه جایی میان حالت دستی و کنسول های سنتی می پرداخت. با این حال وی معنای خاصی را در بر نداشت. مسأله زمانی مشکل ساز شد که این نام گذاری عجیب درباره دنباله وی هم تکرار شد. انتخاب نام وی یو به هیچ عنوان زیرکانه و منطقی نبود. مشتریان با دیدن چنین نامی هرگز یک کنسول نسل بعدی را تصور نمی کردند و عموم جامعه این گونه فکر می کرد که وی یو یک ابزار جانبی برای کنسول وی است. تصوری که نمی توانیم به آن خرده بگیریم، معرفی وی یو با معرفی ابزارهای جانبی رقبا نظیر کینکت و کنترلر موو پلی استیشن هم دوره شده بود. نام گذاری کنسول هیچ انگیزه ای برای خریدش ایجاد نمی کرد. این تصمیم نادرست باعث می شد تا ویژگی های متمایز نماینده کنسول نظیر کنترلر ویژه آن از دیدها پنهان بماند. گویا تنها هدف تبلیغاتی نینتندو با اضافه کردن U معرفی کنسولی برای تو (مخاطب) بود.

در عصر جدید کنسول گیمینگ، نینتندو محدوده اختصاصی خود را تعریف کرده است. مایکروسافت و سونی به عنوان رقیبان همیشگی نینتندو، رقابت متفاوتی را تجربه می نمایند. به دلیل تفاوت های بنیادی موجود میان نینتندو و آن ها، رقابت اصلی یا همان جنگ کنسولی اغلب میان مایکروسافت و سونی شکل می گیرد. این دو کمپانی اغلب مخاطبان عظیمسال و بازیکنان حرفه ای یا پرو گیمرها را هدف گرفته و بازی هایشان از نظر فنی واقع گرایانه تر و قوی تر است. در طرف مقابل نینتندو همواره جمع های خانوادگی را در نظر گرفته و تلاش کرده محصولاتی خانواده-دوست عرضه کند. نینتندو با سرمایه گذاری روی بازی های انحصاری قدیمی نظیر ماریو، زلدا و سوپر اسمش برادرز معمولا کار خود را پیش می برد. کنسول وی اثبات کرد چنین کنسولی همچنان می تواند جایگاه خود را در جهانی مدرن گیمینگ حفظ کند. در شرایطی که مایکروسافت و سونی بر سر آنکه کدام کنسول بهتر است بحث می کردند، خانواده ها و بچه ها به سمت نینتندو کشیده می شدند. این به هیچ عنوان به معنای محبوب نبودن نینتندو در میان بازیکنان قدیمی و حرفه ای نیست؛ گروهی که اغلب کنسول نینتندو را به عنوان کنسول دوم خود برمی گزیند.

وی یو قرار نبود به رقابت پلی استیشن 4 و ایکس باکس وان برود و هرگز توان چنین چیزی را هم نداشت. نینتندو در بهترین حالت می توانست با اسمارت فون ها و تبلت ها رقابت کند. حداقل در ظاهر و طراحی کنسول چنین پیامی را می رساند. با حوزه متفاوتی روبرو بودیم، برای مثال یک آیپد سال 2012 را با نسخه 2014 آن مقایسه کنید. در این صنعت، پیشرفت ها سالانه و گاه ماهانه صورت می گرفت و این کاملا بر خلاف فرایند آرام و نسبتا کم فراز و نشیب یک کنسول در آن دوران بود. وی که در سال 2006 آمده بود به راحتی تا 6 سال نینتندو را جلو آورد. مطمئنا در این سال ها تغییرات جزئی ظاهری و فرعی در دستگاه اعمال شده اما جزئیات فنی کنسول، همچنان تا ساخته شدن وی یو ثابت مانده بود. با توجه به این موارد، پر واضح بود که نینتندو وی یو شانسی برای رویارویی با دستگاه های هوشمند نخواهد داشت. نینتندو وی یو، تبلتی انقلابی یا رقیبی خطرناک در حوزه کنسولی به شمار نمی رفت. تنها راه رقابت، انتشار مستمر بازی های انحصاری درجه یک بود؛ کاری که به درستی انجام نشد.

نینتندو وی یو را با یک بازی لذت بخش راهی بازار کرد؛ نیو سوپر ماریو برادرز یو. ماریو یکی از مهم ترین نمادهای کمپانی است، بنابراین چنین اقدامی کاملا منطقی به نظر می آید. در هنگام عرضه کنسول، بازی های دیگری هم وجود داشتند که اغلب مربوط به استودیوهای شخص ثالث و یا پورت های آثار دیگر بودند. دلیل خاصی برای خریداری یک وی یو در زمان عرضه وجود نداشت؛ مگر آنکه شیفته تجربه کردن سوپر ماریو جدید بوده باشید. همین برنامه انتشار بازی های انحصاری نامتوازن و ضعیف، عظیمترین آسیب را به وی یو وارد کرد. انتظار طولانی برای انتشار بازی های عظیم و وسوسه نماینده، بسیاری از مشتریان را به سمت گزینه های جذاب تری نظیر پلی استیشن 4 هدایت خواهد کرد. یکی دیگر از اشتباهات عظیم نینتندو، توجه نکردن به اهمیت بالای استودیوهای ترد پارتی بود. کمپانی تصور می کرد ساخت بازی های نام آشنای پیشین، هنوز هم به تنهایی جوابگو خواهد بود و نیازی به جلب حمایت سایر توسعه دهندگان نیست.

پشتیبانی استودیو های ترد پارتی از کنسول نینتندو به شدت ضعیف بود؛ عاملی که به تنهایی می توانست وی یو را از پا در آورد. در مقایسه با پلی استیشن 4 و ایکس باکس وان، وی یو توان پردازشی بسیار پایین تری داشت. سازندگان جانبی باید زمان و منابع زیادی را به سازگاری بازی هایشان با سخت افزار قدیمی نینتندو اختصاص می دادند. از نظر تجاری، چنین رویکردی تنها زمانی توجیه پذیر می گردد که محصول از وجهه عمومی خوبی برخوردار باشد. موضوع مشکل ساز دیگر، چالش های سازندگان در کار با کیت های توسعه دهندگان وی یو بود. کاتالوگ بازی های وی یو، کاملا بیان گر تعداد محدود بازی های ترد پارتی است.

یکی دیگر از دلایل شکست وی یو، بی توجهی خود نینتندو به کنسول بود. به نظر می آمد آن ها اهمیت بسیار بیشتری به کنسول پرتابل 3DS می دهند. این موضوع برایتان آشناست؟ درست است، سونی هم کار مشابهی را در قبال پلی استیشن ویتا انجام داده بود. البته در بازار، همواره ارقام و آمار فروش حرف اول را می زند و حمایتی از یک محصول کم طرفدار صورت نمی گیرد. فروش چندین برابری 3DS این کار را توجیه می کرد. با این حال نمی توان نینتندو را در شکست وی یو بی تقصیر دانست. آن ها حداقل می توانستند با تفکیک مناسب کنسول ها، جامعه کاربری مستقلی را برای وی یو در نظر بگیرند. در عمل کالکشن بازی های 3DS غنی تر بود و تعدادی از بازی های جدید هم به شکل مشترک در هر دو کنسول به چشم می خورد. تعداد فراوان بازی ها در کنار قابل حمل بودن کامل 3DS، آن را به کنسول محبوب تری تبدیل می کرد. همان طور که در قسمت های قبلی هم گفتیم، محتوای نرم افزاری، همواره در کنسول ها از اولویت اول برخوردار است. کنسول وی یو بدون بازی های کاملا اختصاصی، شانس زیادی برای رقابت با دیگر محصول نینتندو هم نداشت؛ چه برسد به آنکه بخواهد به رقیبی جدی برای سایر پلتفرم ها تبدیل گردد.

به موضوع مهم قیمت می رسیم، نینتندو اغلب با قیمت های رقابتی وارد بازار می شد و از این طریق شانس پیروزیت کنسولش را افزایش می داد. این رویه درباره وی یو خیلی صدق نمی کرد. مدل پایه کنسول 300 و مدل Deluxe هم 350 دلار قیمت گذاری شده بود. قیمت گذاری جدید، 50 دلار بیشتر از قیمت 250 دلاری وی و 100 دلار بیشتر از قیمت 200 دلاری گیم کیوب بود. وی یو همچنان 200 دلار از ایکس باکس وان و 100 دلار از پلی استیشن 4 ارزان تر بود. شاید این تفاوت قیمتی، در ابتدا مناسب به نظر برسد اما کار هنوز تمام نشده. وقتی پای تجهیزات جانبی کنسول به داستان باز گردد، هزینه ها افزایش پیدا خواهد کرد. برخلاف روزهای نخستین پلی استیشن 4 و ایکس باکس وان، نینتندو مجموعه ای از تجهیزات فرعی را برای کنسولش در نظر گرفته بود. بسیاری از بازیکنان تهیه کنترلر پرو را به کار با گیم پد ترجیح می دادند؛ انتخابی که 50 دلار بیشتر برایشان آب می خورد.

در حالی که هزینه نهایی و واقعی وی یو بیش از رقم اولیه بود، لیست محدود بازی ها و رقبای قدرتمندش، قطعا کمکی به وخامت اوضاع نمی کردند. خانواده ها می توانستند به عنوان یک انتخاب اقتصادی، وی و 3DS را خریداری نمایند. از طرفی دارندگان کنسول های سونی و مایکروسافت دلیلی برای پرداختن قیمت نسبتا بالای وی یو نمی دیدند. با توجه به محدودیت ذکر شده، سرمایه گذاری روی وی یو آنچنان سودآور نبود. انتها نینتندو چاره ای جز عقب نشینی و تعیین مدل Deluxe به عنوان مدل پایه کنسول با فضای ذخیره سازی 32 گیگابایتی ندید. این حرکت مقداری به فروش کنسول سرعت بخشید. کاهش قیمت کنسول ها در چرخه عمرشان امری کاملا معمول و عادی است؛ البته نینتندو کمی دیر اقدام کرد و کار از کار گذشته بود.

ضعف های متعدد و پرشمار

بخشی از نارسایی های وی یو به تعدد تجهیزات جانبی مربوط می شد. علاوه بر حضور گیم پد و وی ریموت، کنترلر پرو و کنترلری الهام گرفته از گیم کیوب هم وجود داشتند. وی یو و مکانیزم هایش بیش از اندازه پیچیده بودند و این کاملا با فلسفه کاری نینتندو درباره کنسول وی، تناقض داشت. گیم پد وی یو ابزار بدی به نظر نمی آمد اما باید برای قضاوت نهایی، کاربرد آن در بازی ها را می دیدیم. نوآوری های موجود در گیم پد اغلب نادیده گرفته شدند و هیچ گاه به آن ها توجهی جدی نشد. نینتندو که شرایط را بحرانی می دید، دست به دامان شیگرو میاموتو شد. آن ها از میاموتو تقاضا کردند آثاری را خلق کند که ویژگی های وی یو را به رخ بکشند. از میان سه اثری که قرار بود منتشر گردد، تنها استار فاکس زیرو و آن هم با تأخیر منتشر شد. کارهایی که همگی به ضرر کنسول تمام شدند.

تفاوت زیادی میان ادعای حمایت پیش از عرضه یک کنسول و حمایت واقعی پس از حضور آن در بازار وجود دارد. در هنگام عرضه وی یو، تقریبا بیشتر ناشران عظیم حمایت خود را اعلام کردند اما با گذر زمان و فروش کمتر از انتظار کنسول، این حمایت ها کاملا ناپدید شدند. معرفی کنسولی با توان فنی ایکس باکس 360 و پلی استیشن 3 آن هم درست در آستانه عرضه کنسول های نسل بعدی رقیبان، احتمالا برای هر فردی عجیب باشد. این ضعف فنی بهانه های بیشتری به دست سازندگان می داد تا از کار روی وی یو چشم پوشی نمایند. از طرفی، کنترلر لمسی وی یو هر چند در نگاه اول هیجان انگیز به نظر می آمد، در قیاس با تکنولوژی روز کاملا حس و حال یک دستگاه قدیمی و منسوخ را منتقل می کرد.

فضای ذخیره سازی بسیار محدود وی یو، یکی از نواقص متعددش بود. کاربر برای جبران این کمبود، مجبور به خرید حافظه های جانبی می شد که در نهایت قیمت کنسول را به رقبای خود نزدیک می کرد. در حالی که وی خود را کنسولی مخصوص کژوال گیمرها معرفی کرده بود، وی یو آن جمعیت عظیم را به دست فراموشی سپرد و خیلی آسان این فرصت را سوزاند. در انتها و نکته آخر نواقص وی یو، می توان به سیاست ساده سازی نینتندو اشاره کرد. نینتندو معتقد است یک کنسول باید فقط وظایف تعیینی را انجام دهد و قرار نیست به پخش کردن دیسک های بلو-ری و موارد این چنینی بپردازد. مایکروسافت و سونی اما دیدگاه متفاوتی داشتند و محدودیت خاصی وضع نمی کردند.

وی یو جایگاهش را در بازار کنسول ها نمی دانست. کنسول تماما پرتابل نبود، اما مطابق کنسول های سنتی هم عمل نمی کرد. وی یو را نمی توان نوآورانه و کاملا خلاقانه خطاب کرد، هر چند در مقایسه با برادرش پیشرفتهایی حاصل شده بود. کنسول نه آنقدر گران بود که از لیست خرید خط بخورد و نه آنقدر ارزان که بلافاصله توجهات را جلب کند. با توجه به حضور کاملا کم رنگ ترد پارتی ها، وی یو تنها مناسب کاربران قدیمی اکوسیستم نینتندو بود زیرا 90 درصد بازی ها دنباله آثار اختصاصی قبلی نینتندو بودند. بنابراین تمایل نشان دادن بازیکنی که تا به امروز ماریو و آثار مشابه را بازی نکرده بود، خیلی بعید به نظر می رسید. قطع همکاری ناشرین عظیمی نظیر الکترونیک آرتز کار را برای نینتندو سخت تر هم کرد. هیچ تعجبی نداشت که نینتندو وی یو را از رده خارج کند تا جایگزینی شایسته وارد بازار گردد. حال باید دید کنسول سوییچ جانشین مناسبی برای کنسول شکست خورده نینتندو محسوب می گردد یا اینکه نینتندو بار دیگر ناامیدمان کرده است. خوشبختانه جواب این پاسخ با گذشت چند سال از آمدن سوییچ کاملا مثبت است. همان طور که رجی فیلز ایمی گفته بود، نینتندو وی یو یک شکست رو به جلو بود. شکستی که باعث ساخت کنسول بی نظیری چون سوییچ شده.

نینتندو سوییچ؛ برترین کنسول هیبریدی تاریخ

شکست عظیم وی یو، زنگ خطر را برای نینتندو به صدا در آورده بود. نینتندو یک فرصت دیگر برای باقی ماندن در رقابت داشت؛ فرصتی که در صورت سوزاندن ممکن بود به آخرین حضورش در صنعت گیمینگ ختم گردد. نینتندو سوییچ زمینه ساز بازگشت و کام بک قدرتمند کمپانی شد. سوییچ ایده نصفه کاره موجود در وی یو را به کمال رساند و این بار هیچ بهانه ای باقی نگذاشت. وی یو چیزی مابین کنسول های سنتی و دستی بود؛ با این حال در هیچ کدام پیروز نبود. سوییچ به معنای واقعی یک کنسول هیبریدی است که در مناسب ترین زمان ممکن وارد بازار شده.

• نینتندو سوییچ در سال 2020 بیشتر از مجموع تمام کنسول های دیگر فروخته است
• سوییچ پرو احتمالا صفحه نمایش اولد و خروجی 4K دارد

کارنامه نینتندو همواره پیروز نبوده اما به خوبی می دانیم که در روزهای طلایی، کمتر کسی قادر به کنار زدن آن هاست. نینتندو در فکر کنسولی فراتر از ایکس باکس وان و پلی استیشن 4 بود. کنسولی که هم در خانه ها حضور داشته باشد و هم بتواند به خارج از منازل انتقال یابد. ماهیت پرتابل سوییچ، آن را به گزینه ای فوق العاده برای همه بازیکنان بدل کرده. فرقی نمی کند که در کدام گروه قرار می گیرید، سوییچ مناسب تمام اقشار است؛ از بچه ها گرفته تا عظیمسالان. قابل حمل بودن کنسول باعث شده تا قادر باشیم به راحتی آن را به محل کار، مسافرت و هر جا که تمایل داریم ببریم. همچنین استفاده از داک برای اتصال کنسول به تلویزیون، به هیچ عنوان سخت و پیچیده نیست.

سوییچ به هیچ عنوان نمی خواهد یک پلی استیشن 4 دیگر در خانه شما باشد. نینتندو تنها به گسترش فضای گیمینگ و آسان تر کردن آن فکر می کند. تا اینجا که روی کاغذ همه چیز حکایت از کنسول پیروزی دارد. بیایید نگاهی نزدیک تر به تعیینات فنی دستگاه داشته باشیم. سوییچ از معماری Tegra X1 انویدیا و پردازنده مرکزی Arm Cortex A57 در کنار چهار گیگابایت رم بهره می برد. تعیینا هیچ کدام از موارد ذکر شده در زمان عرضه کنسول، انقلابی و فوق العاده نیستند. به عنوان مثال X1 ابتدا در مارس 2015 مشاهده شده بود. البته یک موضوع قطعی است و آن هم رویارویی با قوی ترین کنسول هیبریدی تاریخ است. حال اگر بخواهیم این تعیینات را از زاویه یک کنسول خانگی بررسی کنیم، نتیجه مقداری ناامیدنماینده خواهد بود. در هر صورت نمی توان از پردازنده های موبایل که برای اسمارت فون ها و تبلت ها توسعه یافته، انتظار شگفت انگیزی داشت. خوشبختانه از معماری پاور پی سی موجود در وی یو فاصله گرفته ایم و مجموعا با ترکیب بهتری روبرویم. از نظر فنی، سوییچ در حد و اندازه مدل های استاندارد پلی استیشن 4 و ایکس باکس وان ظاهر نمی گردد و کیلومترها با کنسول های میان نسلی سونی و مایکروسافت فاصله دارد.

این سخت افزار نسبتا محدود، قرار نیست ما را از دیدن بازی های چشم نواز روی کنسول نینتندو محروم کند. شاید The Legend of Zelda: Breath of the Wild که یکی از بازی های ابتدایی سوییچ بود، بهترین نمونه باشد. البته نینتندو همواره بازی های زیبایی را برای کنسول هایش ساخته. بهترین زمان نتیجه گیری، سال های بعد از عرضه کنسول و مشاهده عملکرد ترد پارتی ها خواهد بود. بعضی از ضعف های سخت افزاری کنسول، حتی در بازی مذکور هم هویدا بودند. هنگامی که بخواهیم زلدا را روی حالت داک و تلویزیون بازی کنیم، افت فریم ریت مشهود است. این موضوع قطعا به این خاطر است که در این شرایط، رزولوشن بالاتر از رزولوشن بومی 1280×720 حالت دستی است. در نسخه اولیه سوییچ، طول عمر باتری بین 2.5 تا 3 ساعت واقع شده است. البته در صورت استفاده کم مصرف این زمان به 6 ساعت هم خواهد رسید. مدت زمانی که در دستگاه های جدیدتر ارتقا پیدا کرد. در هر صورت اگر می خواهید کنسول را در هواپیما، قطار یا اتوبوس استفاده کنید، احتمالا همراه داشتن شارژر تصمیم عاقلانه ای باشد.

صفحه نمایش 6 اینچی کنسول و رزولوشنی که بالاتر به آن اشاره کردیم، تراکم پیکسلی خارق العاده ای را رقم نمی زند. با این وجود تصاویر روشن و شارپ هستند. ضمناً برخلاف وی یو و 3DS، نینتندو سوییچ از ورودی چندلمسی 10 نقطه ای پشتیبانی می کند که آن را هم رده تبلت ها و موبایل های هوشمند مدرن قرار می دهد. در زمینه نحوه نگهداری از سوییچ هم باید حتما به این نکته توجه گردد که این کنسول، آسیب پذیر تر از ساخته های پیشین نینتندو است و باید در نگهداری از آن احتیاط گردد. اگر تمایل دارید بیشترین مدت زمان خود با سوییچ را در خانه و متصل به تلویزیون سپری کنید، قطعا باید به خرید کنترلر پرو سوییچ فکر کنید. کنترلری که در حدود 70 دلار قیمت دارد. در حقیقت این تنها راه برای دریافت تجربه مشابه از کار با کنسول های سونی و مایکروسافت است. آنالوگ استیک ها مشابه کنترلر ایکس باکس وان طراحی شده و کیفیت مناسب تری از دوال شاک 4 دارد. طول عمر بالای باتری از مهم ترین مزایای این کنترلر است.

فروشگاه اینترنتی نینتندو یا همان eShop چند صد بازی متنوع را در خود جای داده؛ رقمی که به شکل هفتگی و ماهانه افزایش پیدا می کند. با وجود آنکه کنسول های قبلی نینتندو در جلب نظر سازندگان ترد پارتی ناپیروز بودند، نینتندو سوییچ میزبان تعداد زیادی از این آثار است. سخت افزار و معماری مناسب پردازنده، کار ساخت بازی را برای سوییچ را به شدت آسان تر کرده است. همچنین نینتندو در حرکتی تحسین برانگیز، با بعضی از توسعه دهندگان مستقل قرارداد بسته تا بازی های آن ها روی کنسولش پورت گردد. کارت بازی های سوییچ مانند سابق در دسترس است اما در عصری حضور داریم که دانلود دیجیتالی بازی ها بسیار راحت تر است. فضای ذخیره سازی داخلی 32 گیگابایتی سوییچ، طبق عادت همیشگی نینتندو آنچنان سخاوتمندانه نیست. البته می توان با پرداخت مبلغی حدود 20 دلار برای کارت های حافظه اس دی، این فضا را تا 256 گیگابایت افزایش داد. با توجه به آنکه اغلب بازی های جدید حجم زیادی را اشغال می نمایند، خرید کارت های حافظه جانبی ضروری به نظر می رسد.

• ایکس باکس وان: همواره یک قدم عقب (مرور نسل هشتم)

نینتندو همچنین سرویس اشتراکی آنلاین را برای سوییچ معرفی کرده است. بعضی از بازی های مشهور نظیر فورتنایت را همچنان می توان بدون تهیه اشتراک بازی کرد اما برای آنلاین بازی کردن آثاری چون اسپلتون 2، ماریو کارت 8 و سوپر اسمش برادرز آلتیمیت به خرید این اشتراک نیاز پیدا می کنید. سرویس معمولی یکساله 20 دلار قیمت دارد ولی می توان با پرداخت 35 دلار، یک اکانت مشترک میان تمام اعضای خانواده تهیه کنید. یکی از امتیازات خریداری اشتراک آنلاین، دسترسی به کالکشن بازی های کلاسیک NES است. موردی که قطعا بازیکنان فراوانی را به خرید اشتراک ترغیب خواهد کرد. یکی از مسائل عجیب، نیاز به نصب نرم افزار همراه سوییچ روی موبایل ها برای صحبت کردن با دوستانتان در بازی آنلاین است. بازیکنان می توانند از این برنامه برای ارتباط صوتی و متنی با دوستان استفاده نمایند.

جوی کان ها یکی از جذاب ترین قسمت های سوییچ هستند. این کنترلرها که در حالت عادی به کنسول متصل می شوند تا آن را به یک کنسول دستی تبدیل نمایند، به آسانی قابل جدا شدن هستند. بازیکنان می توانند با جدا کردن جوی کان ها از آن ها به عنوان دو کنترلر بی سیم جداگانه استفاده نمایند. در نتیجه قادرید به شکل دو نفره با دوستتان بازی کنید. جوی کان کنترلری چندکاره است که دارای کنترل حرکتی است و می توان آن را به شکل افقی یا عمودی نگه داشت. این کنترلرها به دلیل وزن بسیار پایین شان، خیلی راحت جابه جا می شوند.

نینتندو سوییچ لایت؛ سبک تر و بهتر

پس از سال ها، نینتندو انتها یک خط تولید کنسول دارد که دو گزینه پیش روی بازیکنان قرار می دهد. این سیاست یکی از اصلی ترین دلایل پیروزیت سوییچ است. شاید اگر شرایط مانند دوران وی یو و 3DS بود، همه چیز فرق می کرد. در اینجا یک سؤال اساسی مطرح می گردد. علت ساخت کنسولی مانند سوییچ لایت چیست؟ ممکن است بعضی از کاربران احساس نمایند در جهانیی که سازندگان مدام در حال اضافه کردن ویژگی های نرم افزاری و سخت افزاری به محصولاتشان هستند، حذف ویژگی های پایه غیر منطقی باشد. پاسخ شاید برایتان قانع نماینده نباشد، چرا که نه؟

تقریبا برای نخستین بار در سه دهه گذشته، نینتندو به یک استراتژی واحد در بحث ساخت کنسول ها رسیده است. آن ها انتها می دانند انرژی و زمان خود را باید معطوف به کدام حوزه نمایند تا بیشترین بازدهی را دریافت نمایند. کنسول های رقیب مایکروسافت و سونی به شدت قدرتمند و پیچیده شده اند. از طرفی موبایل گیمینگ عظیم تر از همواره شده. در این شرایط پیچیده و مبهم، باید کدام راستا را انتخاب کرد؟ به جای جنگیدن در دو جبهه، نینتندو می خواهد در زمینه ای که تخصص فراوانی در آن دارد، فعالیت کند. در واقع کمپانی سعی کرده از تجربیات کنسولی خود برای ساخت دستگاهی استفاده کند که جذاب تر از تمام اسمارت فون ها به نظر برسد. کنسولی پرتابل با پتانسیل های بی نظیر که هر دو جبهه را به چالش می کشد. راستا نینتندو تعیین شده است؛ دیگر خبری از کنسول ها و پرتابل ها نیست. آینده نینتندو به سوییچ گره خورده است و کسب و کار آن ها از همواره پررونق تر است.

چرا باید با وجود کنسول هیبریدی به شدت پیروزی چون سوییچ به فکر خرید مدل لایت آن بیفتیم؟ نینتندو به خوبی می داند که پیروزیت در یک رده قیمتی، به معنای پایان کار نیست و در هر لحظه امکان ظهور رقیبان سنتی یا تازه وجود دارد. در نتیجه عاقلانه ترین کار، تولید مدل لایتی بود که با حذف بعضی ویژگی ها از بازه قیمتی مناسب تری برخوردار است. افرادی که تا کنون برای خرید سوییچ مردد بوده اند، دیگر بدون معطلی به سراغش خواهند رفت. همچنین والدین عموما به خرید کنسول های دستی ارزان تر برای بچه هاشان گرایش دارند زیرا این کنسول ها قرار است در اماکن مختلف و مسافرت ها استفاده گردد. باید اعتراف کنم مدل لایت با قیمت 200 دلاری که 100 دلار نسبت به مدل اصلی ارزان تر است، یکی از وسوسه نماینده ترین کنسول های حال حاضر جهان در کنار ایکس باکس سری اس است.

حالا که دیگر اتصال به تلویزیون وجود ندارد، خوشبختانه جوی کان ها بخشی ثابت از طراحی لایت هستند. کنسول لایت یکپارچه به نظر می رسد و دیگر نگران جدا شدن جوی کان نخواهیم بود. نگرانی که شاید بیش از اندازه به نظر بیاید، اما پیشگیری همواره باعث آرامش خاطر است. اچ دی رامبل و دوربین از جوی کان حذف شده که تأثیر زیادی هم در تجربه نهایی نخواهد گذاشت. آنچه که تأثیرگذار است کوچک تر شدن ابعاد دستگاه و در نتیجه کاهش اندازه صفحه نمایش است. صفحه نمایش 720p کنسول، از 6.2 اینچ در مدل اصلی به 5.5 اینچ رسیده. کوچک تر شدن صفحه ممکن است برای بعضی از بازیکنان ناراحت نماینده باشد اما نباید فراموش کرد که مدل لایت حالا خیلی بهتر در دستانتان قرار می گیرد. موضوعی که در کنار وزن کمتر مدل لایت، قطعا در درازمدت به چشم می آید. طول عمر باتری با افزایش جزئی یک ساعته همراه شده که در بهترین حالت، هم سطح یا ضعیف تر از سری جدید سوییچ های عظیمتر است. تعدادی از بازی های سوییچ برای تجربه روی تلویزیون توسعه پیدا کرده اند، بنابراین ممکن است گاهی اوقات در خواندن متن ها به مشکل بخورید. در عوض ثابت ماندن رزولوشن، باعث افزایش تراکم پیکسلی شده.

بازی های انحصاری؛ تخصص نینتندو

در انتهای متن می خواهیم به معرفی مختصر تعدادی از بازی های نینتندو سوییچ بپردازیم. ترتیب معرفی بازی ها کاملا اتفاقی است و مطمئنا نمی توان در این مطلب به تمام بازی های بی نظیر نینتندو اشاره کرد.

Hyrule Warriors: Age of Calamity بی اختیار ما را به یاد زلدا و بازی Breath of the wild می اندازد. این بازی به ما اجازه می دهد ساعات طولانی را در جهانی سپری کنیم که خارج شدن از آن سخت است. بازی تمام ویژگی های مثبت زلدای مذکور را دارد و در کنار آن، اتمسفر خاص خود را می سازد. به انیمال کراسینگ: نیو هورایزنز و یکی از محبوب ترین بازی های جهان می رسیم. مجموعه انیمال کراسینگ همواره بسیار ساده و دوست داشتنی بوده. بازیکن پس از گذراندن بخش مقدماتی کوتاه و دلنشین بازی، در یک جزیره خالی قرار می گیرد و شروع به شخصی سازی کردن جهانی خود می کند. جذاب ترین قسمت بازی، بازدید کردن از جزیره های دوستان است. اگر به دنبال یک تجربه آرام بخش برای روزهای سخت هستید، نیو هورایزنز بهترین انتخاب شماست.

Luigis Mansion 3 که سومین قسمت مجموعه از سال 2001 محسوب می گردد، قوی ترین بازی سری محسوب می گردد. به جای یک عمارت، این بار لوییجی باید برای نجات ماریو یک هتل تسخیر شده و دشمنانش را پاک سازی کند. مکانیک های گیم پلی در طول این 19 سال تغییر چندانی نکرده. لوییجی مانند همواره از این اتاق به آن اتاق می رود تا روح ها را شکار کند. حالا به لطف قدرت بیشتر سوییچ، محیط ها شلوغ تر و پویاتر شده اند. خبر انتشار ویچر 3 برای نینتندو سوییچ با تعجب و شگفتی کاربران روبه رو شد. پیش از آن بتسدا با عرضه الدر اسکرولز کنسول نینتندو را جذاب تر از همواره کرد. ویچر 3 اما اثر بسیار سنگین تری محسوب می شد، آیا انجام چنین کاری ممکن بود؟ گویا بله. طبیعتا نمی توانید انتظار جنبه های بصری پلی استیشن 4 یا کامپیوترهای شخصی را در یک کنسول کوچک داشته باشید؛ اما دسترسی یافتن به یکی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ روی سوییچ قطعا ارزشش را دارد. مهم تر آنکه با در نظر دریافت محتویات جانبی، ویچر 3 می تواند تا 100 ساعت شما را سرگرم کند.

بازی Fire Emblem: Three Houses، ریشه های استراتژیک مجموعه را به سوییچ می آورد. بازیکن ها می توانند با یونیت های خود تعامل نمایند و به آن ها هدیه دهند. اتمسفر بازی به گونه ای است که بازیکنان از نظر عاطفی به شخصیت ها وابسته می شوند و این موضوع از دست دادنشان را در مبارزات غم انگیز می کند. کمپین های بازی عظیم هستند و هر کدام زمانی نزدیک به 50 ساعت را طلب می نمایند. با توجه به پایان های متعدد و مدت زمان زیاد بازی، تجربه آن به تمام طرفداران مجموعه توصیه می گردد. سوپر ماریو میکر 2، یکی از دوست داشتنی ترین آثار نینتندو است. زمانی که صحبت از گیم دیزاین یا طراحی بازی می گردد، بسیاری معتقدند که کار را باید به افراد حرفه ای سپرد. این بازی ثابت می کند که کم استعدادترین بازیکنان هم در صورت قرار دریافت در یک بستر مناسب، می توانند خلاقانه عمل نمایند. ماریو میکر 2 با صفحه نمایش لمسی سوییچ بسیار روان و لذت بخش است. اگر حوصله طراحی مراحل را ندارید، استیج های از پیش ساخته شده هم در بازی وجود دارد. ضمناً می توانید مراحل ساخته شده توسط بازیکنان را هم امتحان کنید.

سوپر اسمش برادرز آلتیمیت، یکی از جاه طلبانه ترین بازی های چندنفره نینتندو است. با وجود محتوای عظیم، بازی با تازه واردان هم مهربان است. در ابتدا کار را تنها با 8 شخصیت شروع میکنید که در ادامه به 70 می رسد. بخش جدید تک نفره فرصت امتحان شخصیت ها را برای بازیکن فراهم می کند. اگر می خواهید یک دورهمی مفرح با دوستانتان داشته باشید، این بازی در کنار ماریو کارت 8 دیلاکس قطعا توصیه می گردد. ماریو کارت 8 که بدون شک بهترین قسمت مجموعه است، به دلیل انتشار روی کنسول شکست خورده وی یو، کمتر دیده شد. حالا روی سوییچ، حالت چند نفره در بهترین شرایط ممکن واقع شده است. حالت ها و چالش های متنوعی در بخش تک نفره وجود دارد.

بازی Breath of the Wild به راحتی بهترین قسمت مجموعه زلدا و بهترین بازی نینتندو سوییچ است. بازی حقیقتا نفس گیر است. بازیکن می تواند بدون توقف و مشاهده صفحه های بارگذاری، در نقشه به سفر بپردازد. این اثر آزادی شگفت انگیزی در اختیارتان قرار می دهد و یکی از دلایل اصلی خرید نینتندو سوییچ است. پرداختن به تمام بازی های فوق العاده نینتندو سوییچ خود نوشته ای جداگانه می طلبد. به عنوان بازی های آخر باید بگوییم که اسپلتون 2 و سوپر ماریو اودیسی را هم هرگز نباید از قلم بیندازید.

در سری مطالب مرور نسل هشتم، سعی کردیم به بررسی عملکرد کنسول های مایکروسافت، سونی و نینتندو در نوشته هایی جداگانه بپردازیم. پس از مطرح کردن نکات ضعف و قوت هر یک از کنسول ها، جمع بندی نهایی و انتخاب کنسول برتر را به شما خوانندگان عزیز می سپاریم.

منابع: Medium- Lifewire- Polygon