نبودن را به فراموشی در سینما ترجیح می دهم - مجله دور زمین

- چند سالی است که استفاده از بازیگران تکراری و تبعات منفی ناشی از آن و معرفی بازیگران جدید یکی از دغدغه های مهم سینماست و کمتر سینماگری برای معرفی چهره های جدید به دلایل مختلف ریسک می نماید. البته که دود ریسک پذیر نبودن به چشم خودشان رفته تا جایی که بالا رفتن دستمزد ها توان فیلمسازی از بیشتر آنها را گرفته و بیکار شده اند.

فیلم راند چهارم به کارگردانی علیرضا امینی دی ماه سال گذشته مقابل دوربین رفت که شکیلا سماواتی یکی از بازیگران تازه وارد سینما در این فیلم به عنوان نقش مکمل معرفی شده است. گفت وگویی را با این بازیگر ترتیب دادیم که در ادامه می خوانید.

از 13 سالگی کارم را از پشت صحنه تئاتر آغاز کردم و با تحصیل در رشته بازیگری ادامه دادم. البته در این فاصله نیز به عنوان بازیگر در چند نمایش حرفه ای روی صحنه رفتم. در این راه کوشش های فراوانی کردم و هیچ وقت نا امید نشدم و از پا ننشستم، چون هدفم معین بود و باید به آن می رسیدم. تئاتر کار می کردم، ورکشاپ های متعدد می رفتم، کتاب می خواندم، فیلم می دیدم، تمرین می کردم و ... . از همه مهمتر به خودم ایمان داشتم و سعی می کردم با کیفیت کارم، اعتماد جلب کنم.

در تست هایی که آقای علیرضا امینی برای بازی در فیلم راند چهارم در نظر گرفته بودند، حضور پیدا کردم و نهایتا انتخاب شدم که حتما باید این اقدام را ارج نهاد.

نقشم در این فیلم به شدت در فرایند داستان تاثیرگذار و دراماتیک بود و می توان آن را دنبال کرد و به نوعی من را به هدفم رساند، چون همواره می گفتم امیدوارم با اولین حضورم نقشی را ایفا کنم که در فکر ها ماندگار شود.

کار کردن با علیرضا امینی به عنوان کسی که مولف است و می داند چه می خواهد و کاملا حرفه ای با موضوع برخورد می نماید می تواند برای هر علاقه مند سینما جذاب و در ادامه راهش تاثیرگذار باشد. به شخصه تمام آثارشان را دنبال می کردم و علاقه فراوانی به آن ها داشتم و شکر می کنم که اولین کار جدی ام را با ایشان انجام دادم.

امینی دقیقا می داند از بازیگرش چه می خواهد و به درستی آنها را هدایت می نماید و با روانشناسی کامل پیش می برد. این موضوع را به جز سر صحنه در کلاس هایش نیز اعمال می کرد.

اصل نگاه فیلم به تنهایی آدم ها بر می شود و نوع مواجهه ای که با آن دارند و این برای من به شدت جذاب بود. در این فیلم شاهد بازیگرانی هستیم که نقش های متفاوتی را ایفا کردند و در کنار قصه ای جذاب و کارگردانی خوب و کلا گروهی بی حاشیه و حرفه ای کاری رقم زدند که در نمایش های آن خواهیم دید.

از دیگر نکات مثبت و ارزشمند فیلم به خصوص برای من، همبازی شدن با جمشید هاشم پور و دیگر بازیگران باتجربه ای بود که نشان دادند چرا محبوب و ماندگار و حرفه ای هستند. عوامل پشت دوربین به خصوص مرتضی غفوری مدیر فیلمبرداری واقعا حمایت و هدایت کردند که از آن ها نیز تشکر می کنم.

همواره از دسته آدم هایی بودم که نسبت به این جریان اعتراض داشتم و دارم نه فقط به خاطر خودم بلکه به خاطر استعداد های فراوانی که پشت در مانده اند و کمتر کسی مانند علیرضا امینی این ریسک و گذشت را دارد که آنها را معرفی کند. استفاده از بازیگران تکراری، ریسک پذیر نبودن تهیه کننده و سرمایه گذار در شرایط مالی کنونی، اعتماد نداشتن و ریسک کافی از سوی کارگردان، بالا رفتن تعداد افراد خواستار بازیگری (فارغ از کیفیت کارشان)، رابطه ها، نبودن بستر لازم برای اثبات افراد مستعد و... مسائل عمده معرفی نشدن چهره های جدید است.

یکی از آسیب های این موضوع، به ورطه تکرار افتادن فیلم ها با نقش های تکراری و دفع مخاطب است و البته صندلی کنونی بازیگران فعلی نیز به مخاطره افتاده، چون شرایطی برای بروز همه توانایی های خود ندارند. به نظرم بهترین اتفاق، تلفیق بازیگران قدیمی تر و باتجربه تر در کنار مستعد ها و جدیدتر ها است، در این صورت برگه ای جدید برای سینما باز می شود. فارغ از این بحث ها، به نظر من فیلم خوب بیشترین حرف را به نسبت بازیگر می زند، چون فیلم هایی داشتیم که از بازیگران مطرح بهره برده، اما چون فیلم خوبی به لحاظ محتوا و موضوع و پرداخت نبوده دیده نشده است. در نتیجه فیلم خوب در کنار بازیگر توانمند و نه لزوما چهره، می تواند پیروز باشد.

قطعا فرایند تئاترم را پیش می برم و همواره درکنارم خواهد بود، چون بازیگر را تربیت می نماید و به روز نگه می دارد. در حوزه سینما هم، چون در ابتدای راه هستم هنوز به آن فکر نکرده ام. اما اگر قرار است زود فراموش و تمام بشوم ترجیح می دهم نباشم؛ یعنی دلم نمی خواهد به صرف حضورم در سینما در این راه قدم بگذارم. در مجموع تمایل دارم با کارگردان ها و بازیگران عظیم و حرفه ای کار کنم و انتخاب های درستی داشته باشم.

نگذارند این عزیزان توانمند، بسوزند و سرخورده شوند، چون دیدن و معرفی آنها قطعا روی سینما تاثیر مثبت می گذارد.

دانشگاه شما را در جریان و بستری می اندازد که دائما با آدم های دغدغه مند این حوزه سروکار دارید، کتاب می خوانید و به سوادتان اضافه می شود، چون واقعا سواد بالاترین حرف را در این رشته می زند و به شخصه دانشگاه رفتن را پیشنهاد می کنم. البته کار کردن در تئاتر قبل از ورود به سینما هم احتیاج است و آکادمی های سینمایی معتبر نیز می تواند یاری کننده باشد.